Goedkoop = duurkoop

Het stond er echt, in de brief van een weledelgestrenge notaris. Exact € 15.243 had tante Agaath nagelaten aan Kees en Ingrid. Het erfenisje werd gevierd als een prijs uit de loterij. Al snel was het echtpaar het eens over de besteding van de meevaller. Hun twee-onder-één-kap zou worden voorzien van een gloednieuwe keuken. Op een vrijdagavond toog het stel naar de plaatselijke keukenleverancier. Tijdens een gang door de showroom werden Kees en Ingrid vergezeld door verkoper John. Hij was vriendelijk en niet eens opdringerig. Er werden kastjes uitgezocht, een natuurstenen blad en diverse apparaten. Het resultaat was oogverblindend. Ingrid viel bijkans in katzwijm. De tegenvaller liet niet lang op zich wachten. Onder aan een lange prijslijst verscheen een totaalbedrag van € 38.744. John trachtte de schrik weg te nemen. Hij kon een flinke korting verstrekken. Het resterende bedrag van € 30.000 was echter nog steeds ver boven de begroting. Thuisgekomen nam Kees onmiddellijk plaats achter de computer. Binnen enkele minuten had hij zich een weg gegoogled naar webkeukens.nl. Geroutineerd vulde hij de diverse elementen in in het online ontwerpprogramma van de internetleverancier. Het financiële plaatje was verbluffend. Na aftrek van het onlinevoordeel luidde de koopprijs € 18.699. De gevraagde aanbetaling van 50% vonden Kees en Ingrid niet bezwaarlijk. Ze hadden zich immers bijna € 12.000 bespaard! Na overmaking van € 9.349 verstreken er vele maanden. Al snel reageerde webkeukens.nl niet meer op berichten van Kees en Ingrid. Toen zelfs de telefoonlijn afgesloten bleek, werd een advocaat ingeschakeld. Deze kon slechts constateren dat webkeukens.nl failliet was verklaard. Na aftrek van de gemaakte kosten was er van de nalatenschap van tante Agaath zo’n € 5.000 overgebleven. Het gedupeerde echtpaar besloot ervan op vakantie te gaan. Onder de palmbomen was het onderwerp keukens taboe.

Gegokt en verloren

Het was in de langvervlogen tijd dat de makelaar en de advocaat nog aanzien genoten. Ze waren beiden gevestigd in een stadje in Noord Limburg. Derek als gerespecteerd NVM makelaar en Henk Jan als vennoot van een middelgroot advocatenkantoor. Al sinds hun HBS-tijd deelden Derek en Henk Jan een gezamenlijke passie: gokken. Tenminste wekelijks bezochten ze een casino, vlak over de grens in Duitsland. Aanvankelijk waren de inzetten nog beperkt. Ze stonden in een redelijke verhouding tot de inkomsten van het duo. Geleidelijk aan echter nam de goklust van vooral Henk Jan zorgelijke vormen aan. Het kwam regelmatig voor dat hij op een avond een modaal maandsalaris verspeelde. In de herfst van 2002 raakte de advocaat echt in de problemen. Hij had zijn praktijk verwaarloosd en was verplichtingen aangegaan die hij niet meer kon nakomen. Een bezoek aan zijn huisbankier leek uitkomst te bieden. Hij kon zijn hypotheek met € 100.000 verhogen, mits de executiewaarde van zijn woning toereikend was. Om dit probleem te tackelen wendde Henk Jan zich tot zijn vriend Derek. Of de makelaar maar even een taxatierapport wilde opstellen waaruit bleek dat zijn huis bij een openbare verkoop € 300.000 zou opbrengen. Derek aarzelde - hij wist heel goed dat € 200.000 de limiet was - maar hij wilde zijn maat niet laten zakken. Het rapport kwam er en Henk Jan was tijdelijk ‘gered’. Binnen een jaar ging het echt mis. De vroeger zo succesvolle advocaat ging failliet en zijn woning bracht op een veiling slechts € 180.000 op. De bank ging het schip in, maar liet het er niet bij zitten. Makelaar Derek werd voor een bedrag van € 100.000 aansprakelijk gesteld en de rechtbank ging daarin mee. Henk Jan en Derek hadden gegokt en verloren.

Vriendendienst

Kees was gepensioneerd militair en hij had werkelijk overal verstand van, zo leek het. Zo vulde hij nu al zeven jaar de aangifte inkomstenbelasting van Wilma en Gert in. Dat deed hij goed, want het echtpaar had in die periode nog nooit een aanslag ontvangen. Volgens Kees was er echter meer mogelijk. Aftrekposten moesten er komen. Hypotheekrente zou leiden tot een belastingteruggaaf. Een eigen woning, daar hadden Wilma en haar partner nog nooit over nagedacht. Dat was iets voor mensen uit een andere klasse. Toch bleef de onbezoldigd adviseur aandringen. Hij had zelfs al een object op het oog: geen huis, maar een woonboot. Prachtig gelegen in het hartje van de stad. Kort geleden opgeknapt en voorzien van een splinternieuwe keuken. De vraagprijs was € 175.000, maar daar kon volgens Kees zeker 15% vanaf. Als Wilma en Gert dat wilden, kon hij de onderhandelingen wel doen. En zo geschiedde. En weer bleek Kees het bij het rechte eind te hebben. De verkoper ging akkoord met slechts € 150.000. Een schijntje! In de koopakte werd er opgenomen dat de deal ongedaan kon worden gemaakt als Wilma en Gert geen hypotheek zouden krijgen. Een formaliteit, volgens Kees. Hij had al uitgerekend dat een lening van € 150.000 geen probleem zou opleveren. Bij de eerste hypotheekverstrekker kregen Wilma en Gert echter nul op het rekest. En zo volgden er nog drie afwijzingen. Ondertussen was de termijn voor ontbinding van de koopovereenkomst verstreken. Ondanks de ‘hulp’ van Kees kregen Gert en Wilma de financiering niet rond. De verkoper maakte aanspraak op de contractuele boete van 10% en werd door de rechtbank in het gelijk gesteld. Het prijskaartje voor de vriendendienst van Kees bedroeg exact € 15.000.

Kinderdagverblijf

Opa Willem was een echte kindervriend, dat stond buiten kijf. De kleinkinderen kwamen regelmatig bij hem over de vloer, vaak vergezeld door vriendjes. Hij ging op een natuurlijke manier met de kleintjes om. Niet vanuit de hoogte en al helemaal niet belerend. Hij verwende ze niet, maar gierigheid was hem vreemd.

Het was alweer drie weken geleden dat de brief van de gemeente op de mat was gevallen. In het leegstaande buurpand zou een kinderdagverblijf met de naam Narrenhof worden gevestigd, zo luidde de aankondiging. De oude baas lag er niet wakker van. Verre van dat; het scheen hem een prima plan. Toch - hij wist zelf eigenlijk niet waarom - besloot Willem zijn oudste zoon Theo in te lichten. Die riep onmiddellijk de voltallige familie inclusief aanhang bijeen. Vanaf dat moment was opa de regie kwijt. Onder aanvoering van schoondochter Ria - toch al niet de favoriet van grootvader - werd een plan uitgebroed om de opening van de Narrenhof te verhinderen.

De door Ria ingeschakelde jurist maakte tevergeefs bezwaar tegen de verleende vergunning. Een gang naar de afdeling bestuursrecht van de rechtbank volgde. Daar bepleitte de familie namens opa dat er ernstige geluidoverlast van spelende kleuters werd gevreesd. Uiteindelijk werd de zaak ter terechtzitting mondeling behandeld. Op die zitting kwam Ria echter niet aan het woord. En Theo al evenmin. Het was Willem zelf die door de rechter werd gevraagd om zijn bezwaren toe te lichten. Opa maakte van zijn hart geen moordkuil. Met een glimlach verklaarde hij de komst van de jeugdige buurtjes van harte toe te juichen. Liever nog vandaag dan morgen! Zijn familieleden en hun prijzige advocaat verlieten als geslagen honden de rechtszaal. Zelden werd een gerechtelijke procedure zo glansrijk verloren. En Willem? Willem genoot…

Samenwonen

Het was een kort huwelijk geweest. Er waren er geen kinderen uit geboren. Te verdelen was er ook al niet veel. Een beetje huisraad en een stapel onbetaalde rekeningen. Na de scheiding stond Karel dan ook berooid bij z’n moeder op de stoep. Of liever: op de galerij van haar flatwoning achthoog in de Bijlmermeer. Langer dan een paar dagen wilde hij echt niet bij haar blijven. Karel kon het niet goed vinden met mama. Met zijn oma des te beter, ondanks het leeftijdverschil van 44 jaar. Ze heette eigenlijk Helena, maar iedereen noemde haar Tante Leen. Ze was 74, alleenstaand en woonachtig in een benedenwoning in de Jordaan. Oma was slecht ter been, maar geestelijk nog prima in orde. Ze moest er niet aan denken om te verkassen naar een verzorgingshuis. De oplossing lag dan ook voor de hand. Karel zou bij Tante Leen inwonen tot ze hersteld was van haar heupoperatie.
Tot een volledig herstel kwam het echter nooit. En tot een verhuizing van de kleinzoon evenmin. Ruim tien jaar woonden de twee in hetzelfde huis. Tante Leen was inmiddels 85 jaar oud en ging zienderogen achteruit. Het tweede infarct was bijna fataal geweest. De artsen gaven haar nog een paar weken. Karel realiseerde zich dat hij niet alleen z’n grootmoeder zou verliezen, maar ook zijn geliefde stekkie in de Jordaan. Op advies van een advocaat schreef hij een brief aan de woningbouwvereniging. Hij wilde worden aangemerkt als ‘medehuurder’. Na haar dood zou hij dan het huurcontract van oma kunnen overnemen. De verhuurder weigerde. Karel liet het er niet bij zitten. Hij procedeerde tot in hoogste instantie en vond uiteindelijk de Hoge Raad aan zijn zijde. Een kleinzoon kon wel degelijk ‘samenwonen’ met z’n oma, zo oordeelde de rechter.

Poep

Frederique was een wijsneus. Altijd al geweest. Het verbaasde dan ook niet dat ze al op 18-jarige leeftijd rechten ging studeren in Groningen. Eigenlijk wilde ze direct op zichzelf gaan wonen, maar een betaalbare kamer was niet te vinden. Het eerste halfjaar pendelde Frederique daarom op en neer tussen Havelte en Groningen.

Tijdens een college huurrecht legde de docent uit dat huurprijzen van woonruimte worden getoetst aan het zogenaamde puntenstelsel. Dit zette het bijdehandje aan het denken. Ze pakte de Gezinsbode en reageerde onmiddellijk op een advertentie waarin een kamer van 20 m² voor € 650 per maand werd aangeboden. De absurd hoge huur was voor haar eigenlijk niet op te brengen. Toch ging Frederique zonder morren akkoord.

Na drie maanden riep Frederique haar medebewoners bij elkaar. Ze stelde voor om gezamenlijk huurprijsverlaging bij de Huurcommissie aan te vragen. Iedereen was enthousiast. De jonge rechtenstudente nam het voortouw en zeven maanden later toonde ze triomfantelijk de uitspraak. De huur van alle kamers was honderden euro's lager vastgesteld. Met terugwerkende kracht! Gerrit, de norse huurbaas, moest diep in de buidel tasten.

Gerrit reageerde niet sportief. Een stortvloed aan problemen volgde. De elektriciteit viel uit, de warmwatervoorziening haperde en de CAI-aansluiting werd verbroken. De ene na de andere huurder vertrok. Uiteindelijk bleef Frederique als enige over. Ze was vastbesloten om zich niet te laten verjagen.

Dat veranderde toen een nieuwe kamerbewoner zijn intrek nam. Karel was 53 jaar oud, onverzorgd en kampend met een alcoholprobleem. Hij had de gewoonte om ver na middernacht stomdronken thuis te komen. Op een ochtend zag Frederique tot haar afgrijzen dat Karel met zijn eigen ontlasting POEP op de wc-muur had geschreven. Binnen 24 uur stond Frederique bij papa en mama voor de deur. Of ze alsjeblieft weer in Havelte mocht komen wonen…

Vriendschap

Boezemvriendinnen waren het nog net niet. Wel goede vriendinnen, al vanaf de brugklas. Ook na hun middelbare schooltijd hielden ze contact met elkaar. Niet dagelijks, maar toch wel om de week. Het was al weer bijna twee jaar geleden dat Leonie Marijke had gebeld met de mededeling dat haar huwelijk nu definitief op de klippen was gelopen. Of de recreatiewoning in het pittoreske IJhorst nog vrij was, zo had ze gevraagd. Het was eind september, de zomervakantie was voorbij, en Marijke zag geen enkel bezwaar. Natuurlijk kon Leonie haar intrek nemen in het rietgedekte vakantiehuis. Snel bereikten ze akkoord over een schappelijke huur van € 500 per maand, ‘all in’. Aanvankelijk kon Leonie maar moeilijk aarden op het vakantiepark. Het verdriet over het stukgelopen huwelijk weerhield haar van contacten met de nieuwe omgeving. Na een half jaar ging het beter. En toen de zomer aanbrak, voelde Leonie zich in het dorp als een vis in het water. Ondertussen ging ook Marijke gebukt onder groeiende relatieproblemen. Toen ze er achter kwam dat haar echtgenoot buitenechtelijk actief was, verliet ze onmiddellijk de woning. Ze nam haar intrek in een stacaravan van een bevriend stel op een camping in Wanneperveen. Enkele weken later - de kunststof wandjes van de caravan kwamen op haar af - liet Marijke Leonie voorzichtig weten dat ze eigenlijk zelf haar eigendom in IJhorst wilde betrekken. Tot haar verbazing reageerde Leonie ontwijkend. Ze wilde nadenken en had meer tijd nodig. Uiteindelijk stuurde ze een brief. In koele bewoordingen beriep Leonie zich op huurbescherming. Marijke was des duivels! Via haar advocaat eiste ze ontruiming van de woning wegens ‘dringend eigen gebruik’. De rechter oordeelde in haar voordeel. Marijke won de rechtszaak en verloor een vriendschap…